2015թ. ապրիլի 22-ին ԵՊՀ ԻՄ-ի հումանիտար գիտությունների ֆակուլտետում տեղի ունեցավ «Մեր չսպիացող վերքը» խորագրով գրական-երաժշտական միջոցառում, որը կազմակերպել էր Հայոց լեզվի և գրականության ամբիոնը:
Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված այս միջոցառմանը ներկա էին Հումանիտար գիտությունների ֆակուլտետի դեկան Վ.Ալեքսանյանը, դասախոսներ, աշխատակիցներ, ուսանողներ:
Միջոցառմանը մասնակցող «Հայոց լեզու և գրականություն» մասնագիտության շնորհալի ուսանողները հանդես եկան Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ ոգեկոչող խոսքերով, բանաստեղծություններով, երգ ու պարով:
Անդրադառնալով 1915թ. ապրիլի 24-ին կատարված ոճրագործությանը` մասնակիցներն ընդգծեցին ապրիլի 24-ի խորհուրդը, երբ ամեն տարի հայ ժողովուրդը գնում է Ծիծեռնակաբերդ, որտեղ նրա աղոթքը երկինք է հառնում ձեռքերի պես դեպի Բարձրյալը կարկառած քարացած հուշասյան միջոցով:
Նշվեց, որ Հայոց եղեռնի ականատեսը մի սերունդ չի եղել, հայ ժողովրդի միայն մի` արևմտահայ հատվածը չի եղել, եղեռնի ականատեսն այս և բոլոր հարյուրամյակներում ապրող հայերի բոլոր սերունդներն են եղել ու լինելու են միշտ:
Հնչեց կոտորածի սարսափներից խելագարված մեծն Կոմիտասի երգը` որպես թախծամրմունջ, ցավոտ շարական:
«Ղողանջ եղեռնական»-ի վշտամորմոք խոսքերին հաջորդեցին «Դլե՜ յաման», «Ադանայի ողբը» երգերը` ուսանողների կատարմամբ:
«Հայոց դանթեականը», «Անլռելի զանգակատուն», «Եռաձայն պատարագ» պոեմներից համապատասխան հատվածներով, «Ես հայ եմ», «Հայոց ճակատագիրը» և այլ բանաստեղծություններով գծագրվեց մեր ժողովրդի ցավոտ անցյալը, բայց և այդ ցավից հպարտորեն ոտքի կանգնած հայի դիմագիծը («…Եղեռնազարկ էլ եղանք, բայց նորեն հայերն ապրե՛լ են, ապրու՛մ են, կապրե՛ն…»):
Հաստատվեց այն գաղափարը, որ հայ ժողովուրդը, որից ուզում էին ընդամենը մի հայ թողնել և այն էլ` թանգարանի համար, այսօր ապրում է և դեպի հավերժը գնում, օրըստօրե շենացնում անկախության իր մայր հանգրվանը` պահանջելով և հավատալով արդարության հաղթանակին:
Եզրափակող խոսքով հանդես եկավ Հումանիտար գիտությունների ֆակուլտետի դեկան Վ.Ալեքսանյանը` շնորհակալություն հայտնելով միջոցառման մասնակիցներին ու կազմակերպիչներին, փաստելով, որ նման միջոցառումներով բարձրաձայնվող փոխհատուցումն անհրաժեշտ է, որ չկրկնվեն այսպիսի ոճիրներն աշխարհում. «Եթե թուրքերին թվում էր, թե կկատարեն ոճիրը, և չի լինի պատիժը, ապա չարաչար սխալվում էին: Մեր տրամադրվածությունը պիտի լինի պայքարի, մարտական տրամադրվածություն, և մեր արդար դատի պահանջով ուշ թե շուտ կլուծվի այս խնդիրը»:
