2016թ. փետրվարի 15-ին` Սիրահարների տոնի կապակցությամբ, ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղի բակում ուսանողական խորհուրդը կազմակերպել էր գեղեցիկ միջոցառում:
«Կյանքի գեղեցկությունը տեսնելու համար պետք է ապրել սիրով ու սիրուն հատուկ քնքշանքով ու բարությամբ, այդ սիրով բաղադրել այն մթնոլորտը, որը տարածվում է մեր շուրջը». այս կարգախոսով հանդես եկան Ուսանողական խորհրդի անդամները՝ մասնաճյուղի բակում ստեղծելով տոնական ու սիրառատ մթնոլորտ:
Իրենց շուրջ հավաքված ուսանողանողության հետ նրանք կիսվեցին օրվան առնչվող տեղեկատվությամբ, ներկայացրին դրա էությունը, պատմությունը, հղեցին իրենց շնորհավորանքներն ու բարեմաղթանքները, նվիրեցին սրտաձև փուչիկներ:
Աշխարհի մոտ 100 երկրում փետրվարի 14-ը նշվում է որպես Սիրահարների օր: Ի սկզբանե այն նշվել է որպես պատարագային տոն` նվիրված վաղ քրիստոնեական շրջանի սրբերից մեկի` Սբ. Վալենտինիուսի հիշատակին։
Վերջինիս, ըստ ավանդության, դատապարտել էին մահվան` զինվորներին գաղտնի պսակադրելու համար: Նա կալանավայրում բուժել է բանտապետի աղջկան, որին էլ հետագայում սիրահարվել է։
Նշվում է նաև, որ մինչև իր դատավճռի ի կատար ածումը նա հրաժեշտի նամակ է թողնում իր սիրած էակին, որի վերջում գրված է լինում «Քո Վալենտին»։
Այս պատմությունը թվագրվում է մոտ 269 թվականին՝ հռոմեական կայսր Կլավդիոս II-ի օրոք: Իսկ 496-ին Հռոմի պապ Հելասիուս I-ը փետրվարի 14-ը հայտարարեց Սուրբ Վալենտինի օր:
Այսօր աշխարհի շատ երկրներում այն պաշտոնապես նշվում է որպես սիրահարների տոն։ Այդ օրը բոլորը շնորհավորում են միմյանց, սեր խոստովանում, նվիրում խորհրդանշական նվերներ:
Հայաստանում Սուրբ Վալենտինի տոնը համընկնում է Տյառնընդառաջի տոնին:
Ըստ եկեղեցական ավանդության` Տրնդեզի տոնը կապվում է Տիրոջ ծննդից 40 օր հետո նրան կրակներով ընդառաջ գնալու գաղափարի հետ։
Այդ օրը` վաղ առավոտյան, մեծահասակ կանայք, եկեղեցուց վերադառնալով, Տրնդեզի ուտեստներ էին պատրաստում ու բաժանում տնեցիներին։
Կեսօրից հետո նորահարս ունեցող ընտանիքներն իրենց բակում խարույկ էին վառում։
Խարույկի շուրջն սկսվում էր շուրջպարը։ Երբ կրակը փոքր-ինչ մեղմանում էր, սկսվում էին կրակթռուկները։
Կրակի վրայից առաջինը թռչելու իրավունքը վերապահվում էր նորահարսին։ Պտղավորվելու ակնկալությամբ խարույկի վրայից թռչում էին նաև ամուլ կանայք՝ այրելով իրենց զգեստի քղանցքը, ապա թռչում էին երիտասարդները, տղամարդիկ, իսկ վերջում՝ երեխաները։
Այս ավանդույթը մեզանում պահպանված է մինչև օրս:
