2016թ. դեկտեմբերի 24-ին՝ արևմտյան Սուրբ ծննդյան տոնի նախօրեին,  ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղում կայացավ Ամանորին և Սուրբ ծննդին նվիրված գրական-երաժշտական միջոցառում, որը նախաձեռնել էր Անգլերեն լեզվի և գրականության ամբիոնը:

Միջոցառմանը ներկա էին Ուսումնամեթոդական վարչության պետ Ա.Դավթյանը, Հումանիտար գիտությունների ֆակուլտետի դեկան Ա.Ներսիսյանը, Ֆրանսերեն լեզվի և գրականության ամբիոնի վարիչ Ռ.Միրզոյանը, Անգլերեն լեզվի և գրականության ամբիոնի վարիչ Ք.Հարությունյանը, դասախոսներ, ուսանողներ:

«Անգլերեն լեզու և գրականություն» մասնագիտության շնորհալի ուսանողները անգլերենով նախ ներկայացրին հայտնի «Մոխրոտը» հեքիաթի բեմադրությունը, որից հետո տեղի ունեցավ Ամանորին և Սուրբ Ծննդին նվիրված միջոցառումը:

Միջոցառումն անցավ ուրախ և տոնական մթնոլորտում:

Մասնակիցները ներկայացրին Ամանորի թեմայով երգեր և բանաստեղծություններ:

Վերջում եկան Ձմեռ պապը և Ձյունանուշը՝ բարեմաղթանքներով ու նվերներով:

2016թ. դեկտեմբերի 23-ին ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղում կայացավ մեծանուն  գրականագետ Հրանտ Թամրազյանի ծննդյան 90-ամյա հոբելյանին նվիրված միջոցառումը, որը կազմակերպել էր Հայոց լեզվի և գրականության ամբիոնը:

Միջոցառմանը ներկա էին մասնաճյուղի վարչական և պրոֆեսորադասախոսական անձնակազմի ներկայացուցիչներ, ուսանողներ, հյուրեր անվանի դասախոսի ծննդավայրից` Աչաջուր գյուղից, մարզային վարչական կառույցներից:

Բացման խոսքով հանդես եկավ Հայոց լեզվի և գրականության ամբիոնի վարիչ, բ.գ.թ., դոցենտ Վաչագան Ավագյանը: Ողջունելով ներկաններին` նա նախ հիշեց, թե քսան տարի առաջ` գրեթե այս նույն օրերին, տոնվում էր Հր. Թամրազյանի ծննդյան 70-ամյա հոբելյանը Երևանում` պետական համալսարանի բանասիրականի շենքում, որին ներկա էր ինքը` սիրելի ուսուցիչը: Իսկ այժմ` քսան տարի անց, տոնվում է Հրանտ Թամրազյանի 90-ամյա հոբելյանը, ցավոք, արդեն առանց իրեն, սակայն տոնվում է հենց իր բնաշխարհում, նաև իր գյուղական պատանեկությունից ու երիտասարդությունից եկած հարազատ մարդկանց միջավայրում:

Ընդգծվեց, որ Հրանտ Թամրազյանի անունը գրեթե յուրաքանչյուր հայի ծանոթ է արդեն դպրոցական տարիքից: Անցյալ դարի կեսերից սկսած` Թամրազյանը եղել է հայ գրական ու գիտական կյանքի կենտրոնում` գրական սերնդակից ու ընկերներ ունենալով այնպիսի մեծերի, որպիսիք են Սևակը, Դավթյանը, Խանզադյանը, Գևորգյանը, Աղաբաբյանը և ուրիշներ: Նա անաչառ քննադատ էր, գրականության հմուտ պատմաբան, քննադատական մտքի պատմության ներհուն ուսումնասիրող: Վ.Ավագյանը հակիրճ ներկայացրեց Հրանտ Թամրազյանի գիտական պատկառելի վաստակը` շուրջ քառասուն մենագրություն, ուսումնական ձեռնարկ ու դասագիրք, մոտ երկու հարյուր հիսուն հոդված ու ուսումնասիրություն: Նշվեց, որ Հրանտ Թամրազյանը ստեղծել է իր գրականագիտական դպրոցը, դարձել սերունդների ուսուցիչ: Հետաքրքիր և ուշագրավ էին Ավագյանի պատմությունները Հրանտ Թամրազյանի մասին, որոնց ականատես կամ անմիջական մասնակից էր եղել ինքը: Այդ հիշողություններում Թամրազյանը երևաց և´ որպես մեծ գիտնական ու ուսուցիչ, և´ որպես սովորական մարդ ու քաղաքացի` իր կենցաղով, հետաքրքիր հումորով, երբեմն բռնկուն բնավորությամբ, ավելի հաճախ նուրբ ու շոյող վերաբերմունքով:

Ավագյանը «Գրիգոր Նարեկացին Հրանտ Թամրազյանի գնահատմամբ» գիտական զեկուցման  մեջ ցույց տվեց, թե ինչպես է Թամրազյանը Նարեկացու ստեղծագործության, մասնավորապես  «Մատյան ողբերգության» երկի բնագրային հմուտ քննությամբ բացահայտել է նրա քնարերգության ստեղծման բազմաթիվ օրինաչափություններ, մեկնաբանել Մատյանին առնչվող ստեղծագործական բազմաբնույթ երևույթների միջև գոյություն ունեցող փոխադարձ պայմանավորվածությունը: Ակնառու փաստարկումներով հիմնավորեց, որ նարեկացիագիտության մեջ Թամրազյանն առաջինն է առաջադրել Մատյանում կերպավորման արվեստի հարցը և դրա հետ առնչվող առանձնահատկությունները:

«Եղիշե Չարենցը Հրանտ Թամրազյանի գնահատմամբ» թեմայով զեկուցում ներկայացրեց ամբիոնի ասիստենտ, բ.գ.թ. Մուշեղ Սարուխանյանը: Նա, արժևորելով Թամրազյանի գրականագիտական վաստակն ընդհանրապես, ընդգծուն անդրադարձ կատարեց Չարենցի ստեղծագործության վերլուծություններին՝ մասնավորեցնելով «Խմբապետ Շավարշը» պոեմի մասին մեծ գրականագետի ուշարժան դիտարկումները, նորովի ու ինքնատիպ մեկնաբանությունները: Սարուխանյանը Չարենցի ստեղծագործությունների բազմաբնույթ ու հաճախ էլ վիճահարույց ուսումնասիրությունների համատեքստում կարևորեց թամրազյանական ինքնատիպ դիտարկումները՝ արժևորելով, որ դրանք մնում են որպես մեծ բանաստեղծին բացահայտող կայուն ժառանգություն:

Թամրազյանի վերջին՝ «Հուշերիս հետ» գրքին ծանոթացրեց Հայոց լեզվի և գրականության ամբիոնի ասիստենտ,  բ. գ. թ. Ալիսա Հասանյանը: Ներկայացնելով, որ գիրքը օրագրային մտերմիկ խոստովանություն է, անցածի ու ծրագրերի համահավաք ընդհանրացում, որի բոլոր էջերը միավորում է հեղինակի ես-ը, նա արժևորեց հուշագրությունը՝ հավաստելով, որ այդ անավարտ ստեղծագործության մեջ մեծ գրականագետը մանկութ օրերի հիշողությունները ողողել է լուսառատ թրթիռներով, հայրենի բնաշխարհը ներկայացրել գունանկարչի նրբատեսությամբ, նովելագրի վարպետությամբ ու ինքնատիպ ոճավորմամբ մատուցել անցյալի վերհուշ-պատառիկները՝ գրքի տարբեր հատվածերում ներկայացնելով իր գրական սերնդակիցների հարազատ միջավայրը: Գրքի արժևորման ընթացքում Հասանյանը նաև հուշեր պատմեց սիրելի դասախոսի մասին:

Սրտաբուխ խոսքով հանդես եկավ նաև մեծ գրականագետի ազգական, մասնաճյուղի ծրագրավորման և ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների ամբիոնի ասիստենտ, ՄԿՈԱ բաժնի վարիչ Մարիետա Ճաղարյանը: Անկեղծ հուշապատումը անմիջականություն հաղորդեց միջոցառմանը՝ ընդգծուն դարձնելով Թամրազյան մարդու, աչաջրեցու, հայրենի եզերքի նվիրյալի կերպարը:

Ուսանողները ևս ներկայացրին իրենց հարազատ-բարեկամներից լսած գեղեցիկ պատմություններ մեծ գրականագետի մասին:

Զեկուցումներն ընդմիջեցին ուսանողների կատարումները (Թամրազյանին նվիրված բանաստեղծություններից, նրա սիրած երգերից):

Վերջում ներկաներն իրենց գոհունակությունն ու երախտագիտությունն արտահայտեցին բարձր մակարդակով կազմակերպված միջոցառման, հայրենի եզերքում մեծ գրականագետին հարգանքի տուրք մատուցելու համար:

2016թ. դեկտեմբերի 21-ին ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղում կայացավ Մանկավարժության և հոգեբանության ամբիոնի կողմից նոյեմբերին հայտարարված «Ես չափահաս եմ. ծնողներից բաժանման և ինքնուրույնության ձեռքբերման  հոգեբանական խնդիրները» թեմայով էսսեների մրցույթի հաղթողների պարգևատրման արարողությունը:

Ներկա էին մասնաճյուղի վարչական և պրոֆեսորադասախոսական անձնակազմի ներկայացուցիչներ, ուսանողներ:

Բացման խոսքով հանդես եկավ  Մանկավարժության և հոգեբանության ամբիոնի վարիչ մ.գ.թ., ասիստենտ  Լ.Հարությունյանը, ողջունեց բոլոր մասնակիցներին, նշեց, որ էսսեների մրցույթին մասնակցել են ոչ միայն «Մանկավարժություն և հոգեբանություն» մասնագիտության առկա և հեռակա ուսուցման համակարգերի, այլև ԵՊՀ ԻՄ-ի տարբեր մասնագիտությունների ուսանողներ, լավագույն աշխատանքները ներկայացվել են խրախուսման:

Մասնաճյուղի տնօրեն, պ.գ.թ., դոցենտ Ս.Առաքելյանը կարևորեց Մանկավարժության և հոգեբանության ամբիոնի այս նախաձեռնությունը, ընդգծեց նման միջոցառումների ուսուցողական ու դաստիարակչական նշանակությունը, ապա մրցանակային տեղեր զբաղեցրած ուսանողներին պարգևատրեց պատվոգրերով ու նվերներով:

Էսսեների մրցույթում առաջին տեղ էր գրավել «Պատմություն» մասնագիտության 4-րդ կուրսի ուսանող Հրանտ Արմենի Ղազումյանը:

Երկրորդ տեղ էին գրավել ՝

• «Մանկավարժություն և հոգեբանություն» մասնագիտության (հեռակա ուսուցման համակարգի) 3-րդ կուրսի ուսանող Մարտուն Վանիկի Ասրյանը,

• «Ինֆորմատիկա և կիրառական մաթեմատիկա» մասնագիտության 4-րդ կուրսի ուսանողուհի Նազելի Մանվելի Խաչատրյանը,

• «Քարտեզագրություն և կադաստրային գործ» մասնագիտության 2-րդ կուրսի ուսանողուհի Անգին Հրաչյայի Ծատուրյանը:

Երրորդ տեղ էր զբաղեցրել «Մանկավարժություն և հոգեբանություն» մասնագիտության 3-րդ կուրսի ուսանողուհի Հասմիկ Վահագնի Թամրազյանը:

Սիրով ձեզ ենք ներկայացնում առաջին մրցանակային տեղ գրաված Հրանտ Ղազումյանի ստեղծագործական աշխատանքը.

Ես չափահաս եմ. ծնողներից բաժանման և ինքնուրույնության

ձեռքբերման հոգեբանական խնդիրները

  «Արի տուն», «հաց կեր», «տաք հագնվիր», «հո ջերմություն չունե՞ս», «գլխարկդ մոռացար» … հաճելի ու գորովալից արտահայտությունների մի ամբողջ շարք, որ ուղեկցում է ինձ մինչ օրս, թեև արդեն չափահաս եմ: Ի՞նչ արած, հայ ծնողի տեսակն է այդպիսին, որ երեխան ծննդից մինչև խոր ծերություն «փեշից կպած լինի», որ հանկարծ ոտքը քարի չառնի, մատը փուշ չմտնի:

Ինչքան էլ մարդ մեծանա, միևնույն է, իր ծնողի համար նա դեռ երեխա է: Դա նրանից է, որ հայ ընտանիքում ամեն մեկն ունի իր դերը, ու հայկական ընտանիքի մոդելն, ըստ էության, միշտ նույնն է. մայրն իր դերում՝ հանգիստ, նուրբ, քնքուշ, հայրն իր՝ խիստ, ուժեղ, պահանջկոտ, իսկ զավակներն էլ իրենց հերթին՝ զավակ… : Ու զավակներին դաստիարակելիս էլ աղջկա և տղայի միջև միշտ դնում են տարբերություն, որ առանձին էլ կյանքում լինեն իրենց ծնողների նման կամ ավելի կատարյալ:

Գիտակցական կյանքիս ողջ ընթացքում երբեք չեմ մտածել ծնողներիցս առանձին ապրելու մասին: Ինչո՞ւ: Պատասխանն ավելի քան թափանցիկ է. որովհետև ծնողներս (առհասարակ, հայ ծնողները) դեռ մանուկ հասակից, կոպիտ ասած, սկուտեղի վրա մատուցում են ամեն ինչ: Եվ չափահաս տարիքում արդեն մտածել կամ փորձել սեփական կյանքդ ապրել ծնողներիցդ առանձին, դժվար է: Եվ հետո, ինչպես գիտենք, սթրեսի թիվ մեկ պատճառն ու նախապայմանն անորոշությունն է: Ենթադրենք` ես մտքումս որոշում եմ առանձին ապրել ծնողներիցս: Հիմա դուք պատկերացրեք՝ կենտրոնում ես եմ, ու ինձ շրջապատում են դրանք՝ աշխատանքը, որը չունեմ, տունը, որն էլի չունեմ ու որտե՜ղ պետք է բնակվեմ, օրվա սննդի հարցը, կոմունալների վճարման հարցը, սիրածս աղջկա ծնունդը, բա ոնց չէ՜, հայկական տարբերակով պետք է գլխիցս մեծ ծախսեր անեմ, առջևում ձմեռ է, ես` «կիսատկլոր» վիճակում ու նման մտքեր:

Եվ  էլ ի՞նչ «Բա՛րև, սթրե՛ս, ես քեզ սպասում էի»: Մյուս կողմից՝ տարածությունը նույնիսկ ամենահարազատ մարդկանց հետ ավելի է ամրացնում կապերը, որովհետև երբ դու ունես անձնական տարածք, դու պարտավոր չես այն կիսել մեկ ուրիշի հետ և այդպիսով ձեռնպահ ես մնում կոնֆլիկտային իրավիճակներից: Ընդհանուր ռեսուրսը (տվյալ պարագայում՝ բնակարանը) կիսելը միշտ ստեղծում է շատ խնդիրներ: Առանձին ապրելու գլխավոր դրական կողմը ծնողների հետ տարաձայնությունների բացակայությունն է: Անհամաձայնություններ ծնողների հետ միշտ էլ լինելու են: Թեկուզ հենց այն պատճառով, որ մենք պատկանում ենք տարբեր սերունդների, տարբեր արժեքներ ենք գնահատում, տարբեր ենք մեր աշխարհընկալմամբ և այլն: Առանձին ապրելու բացասական կողմերից մեկը շփման բացակայությունն է: Դուք հիմա կմտածեք՝ իսկ հեռախո՞սը, իսկ նորագույն տեխնոլոգիանե՞րը, մի՞թե դրանք չեն կարող ապահովել այդ շփումը հարազատների հետ: Ո՛չ, չե՛ն կարող: Կլինեն օրեր, երբ աշխարհից ձանձրացած, կոտրված, հիասթափված կբացես տանդ դուռը, կմտնես տուն ու հայացքով կփնտրես մայրական քնքշանքը: Մայր, ում կուզեիր գրկել այդ պահին ու մոռանալ բոլոր դժվարությունները: Բայց քեզ կգրկի քո տան սառը օդը:

Ես չափահաս եմ: Տարիքի հետ պատասխանատվության զգացումը նախ սեփական անձիս, ապա նաև շրջապատիս նկատմամբ մեծանում է: Սա պետք է բոլորի մոտ լինի, բայց իրավիճակն այլ է: Ոմանց համար չափահաս դառնալը որակվում է 18 տարեկան դառնալով: Համաձայն չեմ: Մարդ չափահաս է դառնում միայն այն ժամանակ, երբ ինքն է իր գլխի տերը դառնում, երբ զգում է պատասխանատվություն, երբ հոգսի տակ է մտնում: Սա իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է: Մի՞թե դուք չեք լսել ծնողների հաշվին ապրող, ասենք 46-ամյա Փանոսի մասին: Մի՞թե նա չափահաս է: Ո՛չ, նա մեծ երեխա է: Եվ կապ չունի` մենք ապրում ենք մեր ծնողների հետ, թե միայնակ. երբեք ու երբեք կյանքի որևէ էտապում չպետք է կորցնենք կյանքի գլխավոր ու անփոխարինելի արժեք հանդիսացող ՄԱՐԴ կոչվելու բարձր պատիվը:

Հրանտ Ղազումյան