Թաթուլ Մերուժանի Օթարյան

(ոստիկանության մայոր)

1999 թվականի «Հայ զինվոր» պաշտոնաթերթի համարներից մեկի առաջին էջում կարդում ենք. «Թաթուլը 13 տարեկան է: Սիրում է զինվորի կյանքը, երազում է զինվորական դառնալ: Ազատ ժամերին զինվորների հետ է, նրանց կողքին»: Կանցնեն տարիներ, և այդ լուսանկարի պայծառ տղան՝ Թաթուլ Օթարյանը, գնալով պատանեկան երազանքի հետևից, հայրենիքի կանչով կմեկնի Արցախ՝ պաշտպանելու հող հայրենին:

Ոստիկանության մայոր Թաթուլ Օթարյանը ծառայում էր ոստիկանության Տավուշի մարզային վարչության շտաբում՝ որպես հատկապես կարևոր հանձնարարություններով ավագ տեսուչ:

«Շատ պատասխանատու անձնավորություն էր: Շրջապատում մեծ հարգանք էր վայելում: Հումորով էր, ընկերասեր», – ասում է գործընկերը՝ Կարո Կարապետյանը:

Մասնագիտությամբ տնտեսագետ էր, իսկ ծառայության ընթացքում ավարտեց նաև ոստիկանության ակադեմիան և ստացավ նաև իրավաբանի կրթություն:

2009 թվականից ոստիկանության համակարգում էր: Շարքայինից հասել էր մայորի կոչման: Ծառայել էր որպես անչափահասների գործերով տեսուչ, օպերլիազոր, ծառայության գծով տեսուչ, ապա՝ հատկապես կարևոր հանձնարարություններով ավագ տեսուչ:

2012 թվականին ընտանիք էր կազմել, կնոջ՝ Հայարփիի հետ շատ նպատակներ ունեին: Հարազատները նշում են՝ Թաթուլը միշտ ասում էր, որ պատերազմ լինի, բոլորս պետք է գնանք: «Կարևոր է, թե ինչպես ես ապրում և ինչ անուն ես թողնում». Թաթուլի խոսքերն են: Այդպես էլ արեց: Պատերազմը սկսվելուն պես զինվորագրվեց ու Արցախ մեկնեց: Ի դեպ, պատերազմական գործողություններին Արցախում մասնակցում էր նաև եղբայրը՝ Մհեր Օթարյանը:

«Երբ Շուշիի մշակույթի կենտրոնում էինք, Թաթուլը բարձրացավ բեմ և կոչով դիմեց ոստիկանության ծառայողներին: Ասաց.

– Տղե՛րք, մենք գիտակցված եկել ենք այստեղ: Ուրեմն, այդպես մի մարդու նման էլ պետք է գնանք մեր պարտքը կատարելու: Մենք եկել ենք, որ պայքարենք թշնամու դեմ:

Դրանից հետո դահլիճը լռեց: Թաթուլը նստեց իր տեղը ու … դեպքը պատահեց», – պատմում է ծառայակից ընկերը՝ Մհեր Սայանը:

Թաթուլ Օթարյանն անմահացավ Շուշիում հոկտեմբերի 4-ին:

«Հայրենասեր, ազգանվեր մարդ, բարեխիղճ սպա, լավ ընտանիքի լավ զավակ, լավ ընտանիքի հոգատար հայր, լավ ամուսին, վստահելի ընկեր: Ինչքան դրական բառեր կան, դրանցով կարելի է բնորոշել Թաթուլին»,- ասում է ընկերը՝ Անդրանիկ Խաչատրյանը:

Կանցնեն տարիներ: Եվ Թաթուլ Օթարյանի որդին՝ Տիգրանը, դեռ շատ պատմություններ կիմանա հայրենիքի նվիրյալ հոր մասին և վստահաբար կլինի արժանի հոր արժանի զավակ:

• Կենսագրական տվյալներ

Շիրակ Արմենակի Գասպարյան

Շիրակ Գասպարյանը ծնվել է 1998 թվականի հունիսի 6-ին Տավուշի մարզի Աչաջուր համայնքում։ Սովորել է տեղի Հրանտ Թամրազյանի անվան միջնակարգ դպրոցում։ Դեռ պատանեկան տարիներից նրա հետաքրքրությունների շրջանակում է եղել ֆուտբոլը, և ոչ միայն սիրել է այդ սպորտաձևը և լավագույն ֆուտբոլիստների հաջողությունների ու նետած գնդակների թվերն է իմացել, այլև զբաղվել է ֆուտբոլով և բազմաթիվ հաջողություններ գրանցելով` հնարավորություն է ձեռք բերել՝ մասնակցելու Թբիլիսիում կայանալիք ընկերական մի շարք խաղերի։

Դպրոցական տարիներին աչքի է ընկել գերազանց առաջադիմությամբ և մեծ սեր է դրսևորել պատմության նկատմամբ։ Բարձրագույն կրթությունը ստացել է ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղում՝ «Պատմություն» մասնագիտությամբ։

Ուսանողական տարիներին զբաղվել է ակտիվ հասարակական գործունեությամբ, նախագահել ԵՊՀ ԻՄ-ի հումանիտար գիտությունների ֆակուլտետի ուսանողական գիտական ընկերությունը, ապա եղել է կառույցի փոխնախագահը։ Մասնակցել է բազմաթիվ գիտաժողովների և բարձր պատվով ներկայացրել համալսարանը։

2020թ. հուլիսի 29-ին զորակոչվել է բանակ՝ պարտադիր զինվորական ծառայության։ Վիճակահանության արդյունքում ծառայության է անցել ԼՂՀ-ում։ Ելնելով համաճարակային պայմաններից՝ մինչև օգոստոսի 18-ը ծառայությունն անցկացրել է Մարտունի 2-ում, ապա տեղափոխվել է հիմնական ծառայության զորամաս՝ Ջրական։ Ծառայել է 5-րդ ուսումնական գումարտակում՝ «Առանձիններում», ականանետի վրա (D1-D2): Պատասխանատու ծառայության շնորհիվ մեկ ամիս անց ամբողջությամբ տիրապետել է զենքին։ Սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի կողմից սանձազերծված պատերազմին մասնակցել է հենց առաջին օրից՝ լինելով առաջնագծում։ Մինչև հոկտեմբերի 5-ը հրետանավոր ընկերների հետ պաշտպանել է Ջրականի դիրքերը, ապա նահանջել է Հադրութ։ Հոկտեմբերի 8-ին, ստանալով հատուկ առաջադրանք, «Առանձինները» տեղափոխվել են Ահար լեռան լանջ, որպեսզի օգնեն զինակիցներին՝ ծուղակից դուրս գալու։ Հոկտեմբերի 9-ին հակառակորդի վարձկան-ահաբեկիչների բազմահազարանոց զորքի հարձակումից հետո, կրելով մեծ թվով կորուստներ, Թաղասեռ գյուղում ընկել է շրջափակման մեջ։ Մնալով առանց հրամանատար՝ ստանձնել է հրամանատարի պարտականությունները։ Կապի դուրս գալով հրամկազմի հետ՝ օգնություն են խնդրել, սակայն թշնամու զորքը ճեղքել չի հաջողվել։ Թշնամու համար աննկատ մնալու համար հրամկազմի ցուցումով բաժանվել են 5-6 հոգանոց խմբերի և անընդհատ փոխել են թաքստոցները՝ տեղափոխվելով Վանք գյուղ, հարակից անտառ, բնակելի տների նկուղներ։ Խմբերն անընդհատ միացել և բաժանվել են։ Տղաները, երբ վերջին անգամ կապի են դուրս եկել, տեղեկացրել են, որ հակառակորդից թաքնվելու համար անտառ են մտնում։ Հակառակորդը շուտով հայտնաբերել է տղաներին՝ փորձելով գերեվարել։ Հակառակորդի պահանջներին չենթարկվելով և հրաժարվելով գերության մտքից՝ ստացել է հրազենի կրակոց և տեղում մահացել։

2021 թվականի ապրիլի 10-ին հետմահու արժանացել է Արիության մեդալի։

Վազգեն Հմայակի Գրիգորյան

(ոստիկանության մայոր)

Վազգեն Գրիգորյանը ծնվել է 1976 թվականի օգոստոսի 12-ին: Սովորել է Գանձաքարի 8-ամյա դպրոցում, այնուհետև Իջևանի Վարժարանում:

1999թ. ավարտել է ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղը՝ «Տնտեսագիտություն» մասնագիտությամբ:

2005 թվականից աշխատել է ՀՀ ոստիկանության Տավուշի մարզային վարչությունում՝ որպես ավագ փորձագետ, կոչումով՝ մայոր:

Վ.Գրիգորյանը ամուսնացած է, ունի 1 տղա և 2 դուստր:

2021 թվականի հոկտեմբերի 4-ին ոստիկանության մայոր Վազգեն Գրիգորյանը զոհվել է Արցախյան պատերազմում՝ հանուն հայրենիքի փրկության: